Íslenskir læknar á einkaspítalanum

Nokkrar athugasemdir vegna ummæla Kára Stefánssonar og Kristjáns Þórs Júlíussonar um vitneskju þeirra um að haft hafi verið samband við íslenska lækna um að koma til starfa á fyrirhuguðum einkaspítala.

Á þeim fundum sem áttu sér stað í vor, þegar Pedro Brugada kom til landsins, með heilbrigðisráðherra, landlækni og forsvarsmönnum hjartadeildar LSH kom það skýrt fram í máli Brugada að hann myndi ekki koma til starfa á Íslandi nema um það væri sátt. Í því fælist m.a. að hann myndi ekki taka íslenska lækna úr hinu opinbera heilbrigðiskerfi. Reyndar þvert á móti, því hann sagðist vonast til þess að geta aukið þekkingu þeirra með samstarfi. Þetta var einhliða loforð af hans hálfu og í einhverju viðtali við Henri Middeldorp talaði hann um að gert hefði verið samkomulag um þetta við heilbrigðisyfirvöld. Við þetta samkomulag virtist enginn kannast. Þetta var kannski óheppilega orðað af Henri þar sem samkomulag felur í sér að tveir eða fleiri aðilar semji um eitthvað. Hið rétta er samt það að Pedro Brugada leit á þetta sem einhliða skuldbindingu af sinni hálfu sem honum er að sjálfsögðu frjálst að taka á sig og þarf ekki samkomulag til.

Á þessum sömu fundum kom fram að Brugada hefði áhuga á því að miðla af sinni þekkingu til íslenskra lækna. Það væri hægt að gera hvort heldur sem væri inni á Landspítalanum sjálfum eða á hans einkaspítala. Í því samhengi var á það bent að margir læknar Landspítalans vinna þar í hlutastarfi og sinna síðan sínum einkapraxís annað hvort á sínum eigin stofum eða með því að fara í vinnuferðir á erlenda spítala. Ef Brugada kæmi hins vegar hingað til lands með sína starfsemi þá mætti vel sjá fyrir sér að íslenskir læknar myndu stunda sinn einkapraxís á spítala hans og fá þar viðbótar þjálfun sem síðan myndi gagnast íslenskum sjúklingum þegar þessir sömu læknar sinntu sínum störfum í opinbera kerfinu.

Þessar hugmyndir voru viðraðar við íslenska lækna þegar í þessari heimsókn og voru á engan hátt eitthvað sem leynt átti að fara. Skömmu eftir heimsókn Brugada til Íslands átti hann um klukkustundar langt símtal við Kára Stefánsson þar sem hann ræddi hugmyndir sínar í víðu samhengi. Það kemur því alls ekki á óvart þótt Kári upplýsi um að hann hafi búið yfir þessari vitneskju.

Að auki er það ekkert launungarmál að það er fagnaðarefni ef einhverjir íslenskir læknar sem starfa erlendis sjá tækifæri til þess að flytja heim, vegna einkaspítalans, og hefja störf á honum. Heimkomnir eru meiri líkur á því að þeir verði tilbúnir til að létta undir á LSH og taka að sér þar hlutastörf sem þeir myndu annars ekki hafa gert.

Það er síðan önnur umræða hvort verið geti að komi til starfa á Íslandi nýr einkaspítali hvort það geti hvatt unga fólkið okkar til að fara í meira mæli en nú er í heilbrigðistengt nám? Jafnvel þannig að mengi útskrifaðs starfsfólks í heilbrigðisgreinum verði meira fyrir íslenska heilbrigðiskerfið og einkaspítala samanlagt en það hefði annars verið fyrir eingöngu íslenska heilbrigðiskerfið?

Þetta voru röksemdir sem notaðar voru árin 2009-2011. Því miður varð ekki af þeim áformum enda hefur nákvæmlega ekkert breyst í mönnunarvandanum síðan þá. Nema ef vera skyldi til hins verra. Mér sýnist því að það væri kannski ráð að reyna að ræða um alvöru lausnir á þessu sviði og taka nýjum hugmyndum með öðrum hætti en grjótkasti. Það er auðvitað sjálfsagt að ræða bæði kosti og galla á nýjum hugmyndum en það er allt í lagi að gera það án þess að fá andarteppu.

Mönnunarvandinn hefur verið vandamál til margra ára og ég get ekki séð að gripið hafi verið til annarra ráða en að tala um það ár eftir ár án nokkurra aðgerða. Á meðan bitnar það bæði á sjúklingum og starfsfólki.

Ég hef ágæta reynslu af þessu sjálfur. Ég fór í gegnum lyfjameðferð vegna krabbameins sumarið 2006 og fylgdi eiginkonu minni heitinni í gegnum krabbameinsmeðferðir sumrin 2013 og 2014. Ástandið var ekkert sérlega gott árið 2006 en það var ennþá verra árin 2013 og 2014. Ég finn svo sannarlega til með þeim sem þurfa að leita til kerfisins 2016. Ég segi kerfisins því ef ekki væri fyrir okkar frábæra starfsfólk væri ástandið beinlínis skelfilegt.

Það væri forvitnilegt ef heilbrigðisyfirvöld myndu taka saman lista yfir hversu margir heilbrigðismenntaðir starfsmenn vinna ekki lengur í faginu? Einhver gárunginn nefndi í mín eyru að sennilega væru flugfreyjur ein best heilbrigðismenntaða starfsstéttin utan heilbrigðiskerfisins. Athyglisvert ef satt er.

Þegar ég stóð frammi fyrir því að velja mér grein í háskóla langaði mig mest til að læra líffræði. Þar sem mér fannst þá að atvinnumöguleikar mínir yrðu frekar takmarkaðir ákvað ég að velja annað fag og sit því uppi með lögfræðimenntun.

Það má því eiginlega segja að Kári Stefánsson og Decode hafi komið of seint inn í mitt líf.

Gunnar Ármannsson stjórnarmaður í MCPB ehf.

Af hverju ættu erlendir sjúklingar að vilja koma til Íslands?

Í umræðunni síðustu daga hafa margir spurt þeirrar spurningar af hverju erlendir sjúklingar ættu að vilja koma til Íslands til aðhlynningar á einkaspítala. Virðast margir þeirrar skoðunar að Íslendingar og Ísland hafi lítið að bjóða í þeim efnum. Það þarf hins vegar ekki mikla rannsókn á veraldarvefnum eða mikla umhugsun til að finna ýmislegt Íslandi í hag sem gæti gert landið að eftirsóknarverðum stað til að leita sér læknisþjónustu.

Á árunum 2009 – 2012 voru nokkur verkefni í gangi þar sem verið var að reyna að stofna fyrirtæki í heilbrigðistúrisma. Það lá alltaf fyrir að brekkan væri brött og að endingu náði ekkert þessara verkefna að raungerast. En eftir sat umtalsverð reynsla og þekking á þessu sviði sem vonandi á eftir að skila okkur nokkrum nýjum tækifærum í náinni framtíð. Á þessum árum var það kynnt rækilega hvað það væri sem gæti gert Ísland að fýsilegum kosti fyrir heilbrigðistúrisma. Miðað við umræðu dagsins í dag virðist fáir muna eftir umræðunni á þessum árum og því sjálfsagt að rifja það upp sem þá þóttu vera kostir Íslands og jafnframt velta því fyrir sér hvort eitthvað hafi breyst:

1. Almennt viðskiptaumhverfi þótti vera Íslandi í hag og það þrátt fyrir þau vandamál sem hrunið skapaði.

a. Nú erum við væntanlega í náinni framtíð að sjá fram á það að fjármagnshöftum verði aflétt. Jafnframt virðist almennt viðskiptaumhverfi á Íslandi nú vera að mörgu leyti heilbrigðara en í mörgum öðrum löndum Evrópu.

2. Gæði heilbrigðiskerfisins þóttu vera góð. Á árunum 2009-2012 var Ísland t.d. í 3. sæti á svo kölluðum Euro Health Index mælikvarða. Það skipti máli vegna þess að kannanir hafa sýnt að sjúklingar sem ætla sér að fara yfir landamæri til að leita sér læknishjálpar kynna sér iðulega hvernig heilbrigðiskerfi viðkomandi lands er – jafnvel þótt verið sé að sækja þjónustu á einkaspítala.

a. Á þessum mælikvarða erum við verr stödd í dag þar sem nú hefur Íslandi færst niður í 8. sæti listans. Það telst þó engu að síður gott að vera á topp 10 listanum þannig að ennþá er þessi mælikvarði í ágætu lagi.

3. Uppbygging og skipulag heilbrigðiskerfisins á Íslandi taldist almennt vera gott í samanburði við önnur Evrópu lönd. Aðgengi sjúklinga almennt gott þótt það mætti bæta.

a. Til stendur í dag að opna tvær nýjar einkareknar heilsugæslustöðvar sem eykur fjölbreytni kerfisins. Í Hollandi, sem hefur verið nr. 1 á Euro Health Index mælikvarðanum til fjölda margra ára, er fjölbreytnin í veitingu þjónustunnar meiri en gengur og gerist í nágrannalöndunum. Er það talin ein af skýringum á hinum góða árangri í Hollandi.

4. Á árunum 2009-2012 þótti einn af styrkleikum Íslands felast í því hversu mjög ferðamannaiðnaðurinn væri að vaxa. Spáð var mikilli aukningu sem myndi gera Ísland ennþá eftirsóknarverðara. Það er þekkt í heilbrigðistúrismanum að oftast ferðast sjúklingar með einn eða fleiri fjölskyldumeðlimi með sér. Því skiptir máli fyrir þá hvar áfangastaðarinn er með tilliti til þeirra möguleika sem felast í almennum túrisma.

a. Á árinu 2016 hafa allar fyrri spár um fjölgun ferðamanna staðist og vel það. Spár til framtíðar gera ráð fyrir stöðugri aukningu ferðamanna.

5. Tæknivæðing Íslands og tengingar við umheiminn í víðu samhengi þóttu vera góður kostur.

a. Stöðug aukning flugferða til og frá landinu.

6. Lega landsins mitt á milli Evrópu og USA. Þetta þótti kostur því þá væri hægt að reyna að hasla sér völl í báðum heimsálfum.

a. Lega landsins hefur að sjálfsögðu ekki breyst en þó má segja að Ísland hafi færst nær Evrópu nú en var á árum áður. Ástæðan er sú að nú er búið að samþykkja tilskipun um heilbrigðisþjónustu yfir landamæri í Evrópu. Nú geta sjúklingar innan Evrópu að ákveðnum skilyrðum uppfylltum, farið til annars Evrópuríkis og fengið þar læknisþjónustu sem heimaríkið greiðir upp að sama marki og greitt hefði verið í heimaríkinu. Þessi staðreynd opnar nýjar dyr fyrir sjúklinga í Evrópu.

7. Verðlag á læknisþjónustu í Evrópu var almennt lægra en í USA og því var talið fýsilegt að reyna að fá sjúklinga frá USA inn í hið evrópska umhverfi þar sem þjónustan væri á pari við þjónustuna í USA en gegn lægra verði. a. Þetta hefur ekki breyst árið 2016.

8. Heilnæmt umhverfi á Íslandi. Hreint vatn, hreint loft, umhverfisvitund. Ekki of heitt á sumrin og ekki of kalt á veturna, amk á suðvesturhorninu. Víða þar sem heilsutúrismi er stundaður er mjög heitt yfir sumarmánuðina og suma daga nánast ólíft úti. Það er umhverfi sem ekki telst gott til að jafna sig eftir læknisinngrip. Í fyrri hugmynd að spítala í Mosfellsbæ var gert ráð fyrir sérstöku glerhýsi sem myndi tengja hótelið og spítalann. Var hugsunin sú að þarna yrðir einhvers konar vetrargarður með gróðri, vatni og bekkjum og sumarhita allt árið.

a. Þetta hefur ekki breyst árið 2016.

9. Öryggi. Ísland taldist eitt öruggasta land í heimi og það var talið skipta máli.

a. Þetta hefur breyst árið 2016. Í samanburði við flest önnur lönd Evrópu er Ísland árið 2016 en öruggara í samanburði við önnur Evrópulönd en var á árunum 2009 – 2016.

Framangreindir þættir eru allir taldir gera Ísland að góðum kosti til að setja á fót einkaspítala á Íslandi og miður ef einhverjir eru með sérstaka minnimáttarkennd gagnvart landinu í þessu samhengi.

 

Sumir hafa bent á að fá dæmi séu um það að tekist hafi að reisa einkaspítala sem ætla sér eingöngu að byggja á erlendum sjúklingum.

Þótt það sé rétt að einkaspítalinn í Mosfellsbæ ætli að byggja sína starfsemi á erlendum sjúklingum er þó að finna í þeirri viðskiptahugmynd nýja útfærslu sem aðstandendur verkefnisins telja að geti gert gæfumunninn.

Læknirinn sem kemur til með að stýra starfseminni, Dr. Pedro Brugada, er alþjóðlega þekktur og hefur dregið til sín sjúklinga frá allri Evrópu. Undir hans stýringu eru nú reknir þrír einkaspítalar í Evrópu. Þeir anna ekki eftirspurn og eru biðlistar eftir þjónustunni. Það er ætlun hans að bjóða sjúklingum upp á styttri biðtíma með því að nýta sér þjónustuna á Íslandi. Það verður gert í samvinnu við Evrópsk tryggingarfélög. Með því má segja að læknirinn útvegi sjálfur spítalanum tiltekinn fjölda verkefna. Það er trú aðstandenda verkefnisins að þessi sjúklingafjöldi verði nægur til að byggja á og komi í staðinn fyrir heimamarkaðinn sem flestir spítalar sem stunda erlenda sjúklinga hafa aðgang að.

Þessu til viðbótar stendur til að leita nýrra viðskiptavina í Evrópu á grundvelli þess frelsis sem sjúklingar hafa fengið til að leita sér lækninga í Evrópu þvert á landamæri. Og að sjálfsögðu stendur einnig til að leita viðskiptavina í USA.

Væntanlega munu einhverjir spyrja hvað gerist ef ekki tekst að fá nægjanlega marga sjúklinga erlendis frá. Verður þá reynt að sækjast eftir íslenskum sjúklingum? Svarið við þeirri spurning er neikvætt enda er það alltaf í höndum yfirvalda að skilgreina það hvar þau vilja kaupa sína þjónustu.

Að lokum má nefna í framangreindu samhengi að íslenski markaðurinn er það smár að þótt yfirvöld myndu vilja kaupa þjónustu af spítalanum myndi það gera lítið fyrir spítalann í þeim skilningi hvort hann fái nægilega marga sjúklinga eða ekki til að bera sig. Má sem dæmi nefna að af einni tiltekinni sérhæfðri hjartaaðgerð gerir LSH 75-100 aðgerðir á ári meðan Brugada og teymi hans gera 1.800 sambærilegar aðgerðir á ári.

 

Gunnar Ármannsson

stjórnarmaður í MCPB ehf.

Þrjú maraþon í þremur heimsálfum á þremur mánuðum.

Eins og ég hef áður bloggað um þá ætla ég að hlaupa nokkuð mörg maraþon á þessu ári af því tilefni að í ár eru 10 ár liðin síðan ég lauk við lyfjameðferð vegna hvítblæðis. Ég gerði það sama fyrir 5 árum og nú er ætlunin að hlaupa sum af þeim hlaupum aftur en einnig ný og spennandi hlaup. Af nýju hlaupunum ber hæst hlaup í Suður- Afríku með villidýrum á gresjunni, sem ég hef nú lokið við, og í haust er stefnan sett á upprunalega maraþonið - frá Maraþon til Aþenu í Grikklandi.

Eins og áður held ég áfram að blogga eitthvað um þessi hlaup. Fyrst og fremst til að setja minningarnar niður á „blað“ fyrir sjálfan mig en einnig til að veita upplýsingar þeim sem áhuga hafa.

Í þessu bloggi er áherslan klárlega á hlaupið í Suður-Afríku en ég læt líka fylgja með eitthvað smá um hin hlaupin.

 

Boston í Norður- Ameríku, 18. apríl 2016.

Þá var loksins komið að því. Aftur í Boston – og nú til að hlaupa hlaupið. Þremur vikum fyrir hlaupið árið 2012 varð ég að hætta að hlaupa tímabundið. Fór þá samt til Boston og horfði á. Það var virkilega gaman – en eftir var að hlaupa hlaupið.

Æfingar vetrarins höfðu gengið vel og mér fannst ég vera betur þjálfaður en á sama tíma í fyrra. Því var upphaflegt markmið að reyna að hlaupa á undir 3:10. Þremur vikum fyrir hlaupið var ég staddur erlendis í um viku tíma og náði mér þar í leiðinda pest þannig að ég gat ekkert hlaupið í um viku. Því var tekin sú ákvörðun að setja stefnuna á 3:15 og amk myndi ég alltaf ná að klára á undir 3:20. Já, einmitt! Maður lærir víst seint þótt maraþonhlaupunum fjölgi. Það getur alltaf eitthvað gerst og oftast gerist það.

Maraþonið í Boston er nokkuð sérstakt að því leyti að allir hlaupararnir eru ferjaðir í rútum lengst út í sveit. Því þarf að vakna snemma fyrir hlaupið og býsna langur tími líður frá því farið er á fætur og byrjað er að hlaupa. Ræsing er á tímabilinu frá 10 og langleiðina í 12. Keppendur eru flestir komnir á marksvæðið fyrir kl. 8 þannig að þá tekur við töluverð bið með viðeigandi spennu uppbyggingu.

Dagana fyrir hlaupið var búið að fylgjast vel með veðurspánni og þegar nær dró varð hún alltaf betri og betri. Það endaði síðan með því að hún varð of góð. Þegar upp var staðið var kominn um 20 gráðu hiti um 10 leytið og fór hitinn hæst upp í 26 gráður. Eins og þetta væri ekki nóg þá var nánast algjört logn fyrri hluta hlaupsins. Það segir sig sjálft að fyrir flesta sem búa á norðlægum slóðum er það of heitt. Amk fannst mér heitt og ég var í miklu ströggli fyrstu 30 km. Eftir það fór maður að finna fyrir sjávargolunni og það kólnaði þannig að síðasti kaflinn var langbestur.

En eins og ég var búinn að nefna þá gerist oftast eitthvað. Í rútunni á leiðinni á keppnisstað mundi ég allt í einu eftir því að ég hefði gleymt að taka hjartalyfin mín um morguninn. What the f..k! Þetta hefur nú aldrei gerst áður fyrir maraþonhlaup. Shit! Hvað átti ég til bragðs að taka? Ein af þeim pillum sem ég tek er sérstaklega til þess ætluð að hjálpa hjartanu við að vera í takti. Jahá! Hvað nú? Jæja, ég hafði farið í svokallað brennsluaðgerð fyrir um einu og hálfu ári síðan og nánast haldist í takti eftir það. Nú var amk komið gott tækifæri til að kanna hvort takturinn myndi haldast undir áreynslu þótt engin væru hjálparmeðulin. Ég þurfti hvort sem er aftur í bæinn til að ná í meðulin og gæti þá alveg eins hlaupið þetta. En púff, þetta var stressandi og ekki beinlínis til þess fallið að hjálpa til við að slaka á fyrir hlaupið.

Þegar leið að ræsingu þá vorum við sem áttum að starta kl. 10:20 kölluð af stað. Þannig háttar til að frá biðsvæðinu er töluverð ganga. Þegar kom að því að fara af stað fann ég allt í einu að ég þyrfti að pissa – aftur og nýbúinn. En ég heyrði að á leiðinni væri salernisaðstaða þannig að ég hugsaði með mér að ég myndi nýta mér hana. Þegar til kom voru þvílíkar raðir fyrir framan klósettin að ég sá að ég myndi aldrei ná að komast þar að fyrir startið. Þá sá ég allt í einu hvar bæði karlar og konur voru búin að lauma sér í runnana bak við klósettin þannig að ég sá þar mitt tækifæri. Skellti mér yfir girðingu, eins og hinir, stillti mér upp og gerði mig kláran til að láta bununa af stað. Rétt í því sem ég er að byrja að pissa heyri ég öskrað nánast í eyrað á mér að ef ég hætti þessu ekki samstundis þá verði mér stungið í steininn og ég fái ekki einu sinni að fara af stað. Þarna var kominn afskaplega reiður lögreglumaður með kúrekahatt og kylfuna á lofti. Það var því ekkert annað að gera í stöðunni en að kyngja og klippa á bununa – og það strax! Löggufélaginn hélt áfram að ganga á röðina með sömu óhljóðunum og skipti það hann engu máli hvort á vegi hans voru karlar með félagann í lúkunni eða konur sitjandi á hækjum sér. Ég sá reyndar ekki betur en að hann hafi danglað kylfunni í bossann á einni dömunni sem honum fannst ekki nógu viðbragsfljót við að draga upp um sig brækurnar.

Vá maður, þetta var vont. Ég var alveg í spreng og bara nokkrar mínútur í startið. Þegar í hólfið var komið svipaðist ég um eftir tómum flöskum til að bjarga mér en þær voru bara ekki þarna. Þá var bara tvennt í stöðunni. Annað hvort að pissa þar sem maður stóð í hólfinu – eða halda í sér eitthvað af stað þar til örugg fjarlægð væri á milli mín og nýja lögguvinarins. Ég hélt í mér.

Af stað alveg í spreng. Það er vond tilfinning. En þetta var byrjað. Einn km búinn, næstum tveir og nú sá ég einn stökkva út úr brautinni og í næsta runna. Ég var mættur við hliðina á honum á núll komma einni. Þarna stóðum við og pissuðum í örugglega hátt í tvær mínútur á meðan hlauparahjörðin liðaðist framhjá. En mikið svakalega var þetta gott piss! Eitt það besta sem ég man eftir! Jæja, en nú var ekkert annað að gera en að rjúka af stað. Passa sig samt á því að reyna ekki að vinna upp tímatapið á fyrsta km heldur ná því jafnt og þétt. Gott plan. En bíddu nú við. Bara 5 km búnir, ég var að hlaupa hægar en ég hafði ætlað og var samt að erfiða. Þetta var eitthvað skrítið. Átta km búnir og mig langaði að fara að labba. Labba! Þetta hefur aldrei komið fyrir áður í maraþonhlaupi. Að hugsa um labb eftir 8 km er bara eiginlega fáránlegt! Ég hef reyndar aldrei labbað í maraþonhlaupi nema í gegnum drykkjarstöðvar. Þannig að þetta var nýtt. Ég sá fyrir mér að ég myndi ekki hafa þetta af nema fara að hægja ennþá meira á mér og mig langaði til að labba. En fjandinn hafi það, ekki fyrr en eftir amk 10 km! Jæja, komnir 10 km, en kommon – ég hlýt að komast upp í 15 km áður en ég fer að labba. Púff, púff og aftur púff. Ég skal komast uppí hálft maraþon áður en labbið byrjar. Yess! Hálft komið. Ein klst. 43 mínútur og einhverjar sekúndur. Þetta leit ekki vel út. Nú þegar orðinn 7-8 mínútum á eftir áætlun og allt labbið eftir – þar á meðal hinar margrómuðu brekkur í Newton Hills. Jæja, best að reyna að hlaupa að brekkunum sem byrja við 26. km. Ég leyfi mér þá að labba þær. Aahh! Loksins fyrsta brekkan og ég má labba. En bíddu nú við, ef ég man rétt þá er hún ekkert svo brött, aðallega frekar löng eða næstum kílómetri. Ég get nú bara alveg lullað það upp á léttu skokki og gengið þá næstu. Þetta gekk bara ágætlega. Smá jafnslétta fyrir næstu brekku og ég get jafnað mig á þeim kafla og labbað brekkuna. Jæja, hún mætt og nokkuð brattari – en ekki mjög löng. Hlýt að geta hlaupið hana upp líka í rólegheitunum. Jamm og já. Þetta gekk nú bara vel. Þá eru það bara tvær eftir og þar á meðal Heart Brake Hill. Fjandinn hafi það – ég hleyp þær bara líka! Og allt í einu eru þær að baki og síðustu ca 8 km eru að mestu frekar niðurhallandi. Svei mér þá! Þetta er bara allt í einu orðið ágætt! Kominn smá blástur í andlitið og ekki alveg eins heitt. Þetta gengur vel. Áfram, áfram, áfram. Og áfram. Mér leið loksins vel og gat haldið góðum dampi. Á þessum kafla fór ég fram úr fjölda manns og fannst ég vera eins og fuglinn fljúgandi á leið í mark. Enda var það allt í lagi, nógu margir fóru nú fram úr mér á fyrri hlutanum þegar ég var í ströggli. Þegar upp var staðið var ég ekki nema um 4 og hálfri mínútu lengur með seinni helminginn en þann fyrri og seinni helmingurinn er mun erfiðar með öllum sínum brekkum. Þetta var því alls ekki svo slæmt þegar upp var staðið. Endaði hlaupið á rétt rúmlega 3:31 sem miðað við allt og allt var bara fínt.

En því verður ekki á móti mælt að þegar í mark var komið var ég alveg búinn á því. Hef sennilega sjaldan eða nokkurn tímann verið jafn þreyttur eftir maraþon. Væntanlega hefur þarna margt hjálpast að. Auka stress út af pillunum, auka stress út af vandamálum við þvaglosun og auðvitað hafði hitinn mikil áhrif en hann fór upp í 26 gráður þegar heitast var eins og ég nefndi áður.

En þetta var enn einn lærdómurinn. Ekki gleyma að taka hjartalyfin. Pissa þar sem ekki eru fúlar löggur á sveimi.

 

Kaupmannahöfn í Evrópu, 22. maí 2016.

Mér gekk vel að jafna mig eftir Boston. Hélt ágætu dampi á æfingum og þegar fór að líða á mánuðinn fór ég að velta því fyrir mér hvort ekki væri bara réttast að skella sér til Köben og laga tímann. Fara amk undir 3:20 – það ætti nú ekki frekar en áður að vera mikið mál, ef allt væri með felldu.

Og auðvitað var ekki allt með felldu. Það var beinlínis hitabylgja í Kaupmannahöfn á hlaupadeginum! Frábært! Einhvers staðar sást á mæli 27 gráður og munnmælasögur herma að hitinn hafi farið í allt að 31 til 32 gráður í hinum ýmsu húsasundum. En veðrið var gott. Sumum fannst það svo gott að þeir ákváðu að hætta að hlaupa eftir 35 km og fara frekar í sólbað – bíddu, eða var það kannski að fá sér sólsting? Pétur? Brynjar? Jæja, annað hvort. Skrítnir sumir þessir hlauparar!

En þetta byrjaði svo sem bara ágætlega. Ég hélt áætluðum ferðahraða fyrstu 14 km og ef ég hefði haldið þeim hraða út hlaupið þá hefði ég komist undir 3:20. Ég fann það hins vegar eftir um 10-12 km að það væri ekki líklegt að ég myndi ná að halda sama hraða út hlaupið í þessum hita. Ég ákvað því við 14. km að slá aðeins af og fara strax að einbeita mér að því að reyna að klára hlaupið á undir 3:30 og sagði ferðafélögunum það. Þeim fannst ég skrítinn þar sem stutt var liðið á hlaupið. En ég náði markmiðinu og kláraði á undir 3:30 og leið vel allt hlaupið. Miklu, miklu betur en í Boston. En það merkilega er að ég var ekki nema 8 sekúndum fljótari með seinni helminginn í Kaupmannahöfn en í Boston. Því hefur seinni helmingurinn í Boston hreint ekki verið svo afleitur. Nú eða að seinni helmingurinn í Kaupmannahöfn hafi verið afleitur? Og kannski var hann það. Það munaði amk 7 mínútum á fyrri og seinni helmingi í Köben. En það ber að taka tillit til þess að fyrstu 14 km hljóp ég mun ákveðnara og sló síðan af eftir það – já og leið mjög vel allan tímann! Það er alltaf bónus.

Lærdómurinn af þessu hlaupi? Haga sér eftir aðstæðum og setja sér nýtt markmið ef sýnilegt er að aðstæður verði erfiðar.

 

„The Big Five“ - Entabeni game reserve í Suður- Afríku, 25. júní 2016.

Vaaá! Hvar á maður eiginlega að byrja?! Byrjuninni eða einhvers staðar annars staðar? Það er hægt að byrja út um allt. Sama hvað maður hugsar um, þetta var allt frábært. Frá upphafi til enda. Eiginlega erfitt að ákveða hvar skal stinga niður upphafi. En – þá er kannski best að byrja á fyrsta upphafinu. Fyrsta upphafið fæddist í flugvél á leið heim frá Tokyo í fyrra. Tokyo-maraþonið, frábær upplifun. Maraþon í nýrri heimsálfu. Það var mín önnur heimsálfa til að hlaupa maraþon í. Alveg magnað – og fyrir lágu plön um að hlaupa í Chicago um haustið og þá yrði það þriðja heimsálfan til að hlaupa í. Jahá! Þriðja heimsálfan – af hvað mörgum? Jú þær eru víst sjö. Athyglisvert – hugmynd að fæðast?

Þegar heim var komið var strax haft samband við Mr. Google og hann spurður um það hvaða maraþon væru hlaupin í Afríku. Þau eru býsna mörg og hvert öðru meira spennandi. Eftir smá skoðun og umhugsun fannst mér „The Big Five“ í Suður-Afríku vera það hlaup sem mér þótti áhugaverðast. Þar var því lofað að hlauparar myndu hlaupa á meðal villidýra á gresjunum og eftir því sem ég gat best séð hafði þetta hlaup verið haldið oftar en 10 sinnum og aldrei verið vandamál með horfna hlaupara úr brautinni. Þannig að öryggismál virtust vera í góðu lagi. Samt smá skrítið að sjá að startið færi eftir staðsetningu dýranna og gæti dregist ef þau væru mikið að þvælast fyrir. Enda kom í ljós síðar að margt getur gerst í brautinni!!?

En hvað um það. Hugmyndin var fædd og hún borin undir hlaupafélagann. Eftir afar fáar sekúndur til umhugsunar var hann búinn að kokgleypa hugmyndina og hann kominn enn lengra í framtíðarplönum um næstu heimsálfur og tímasetningar um hvenær þær skyldu kláraðar. Það mál er enn í vinnslu.

Danska fyrirtækið Albatros sér um alla skipulagningu og sölu á sætum í hlaupið. Það er óhætt að mæla með þeim alla leið. Mikil fagmennska og vel að öllu staðið. Þeir eru með fleiri spennandi hlaup á sínum vegum og alveg klárt mál að við félagarnir eigum eftir að prófa fleiri hlaup sem þeir bjóða upp á.

En miðvikudaginn 22. júní hófst ferðalagið. Við félagarnir ásamt okkar betri helmingum, Þóru og Unni, fórum af stað frá Íslandi uppúr hádegi með því að fljúga til Köben og þaðan til Parísar og þaðan til Jóhannesarborgar. Lentum uppúr kl. 10 morguninn eftir og héldum af stað frá flugvellinum með rútu um hádegið. Þaðan var um fjögurra tíma akstur á áfangastað. Allt gekk þetta eins og í sögu en því verður ekki neitað að nokkur lúi var kominn í mannskapinn þegar á leiðarenda var komið og gott var að leggjast á koddann um kvöldið.

Daginn eftir var ræst eldsnemma þar sem til stóð að fara í kynnisferð um brautina. Við dvöldum í búðum sem voru rétt utan við sjálfan garðinn þannig að við þurftum að fara í bílum á þann stað þar sem startið átti að hefjast. Með því fengum við í raun um klukkustundar „game drive“ þar sem afar margt bar fyrir augun og við sáum fjölmörg þeirra dýra sem við Íslendingar sjáum alla jafna ekki nema á sjónvarpsskjánum. Það var í sjálfu sér mjög skemmtilegt en engu að síður töluvert viðbótarálag þar sem þessi ökutúr var endurtekinn daginn eftir til að komast í startið. Á leiðinni keyrðum við af neðri sléttunni og uppá efri sléttuna sem felur í sér akstur upp mikið gil sem er um 3 km að lengd og með yfir 300 metra hæðarbreytingu. Já takk! Þetta var partur af brautinni! Okkur fannst við nánast liggja á bakinu á leiðinni upp og hanga í beltunum á leiðinni niður. Enda var keyrt í lága drifinu í fyrsta gír í báðar áttir. Og svo var gert grín. Að okkur. Af bílstjórunum. Þetta eigið þið eftir að hlaupa upp og niður á morgun! Jamm. Frábært. Mjög spennt! Já, eða þannig. Þetta var dálítið mikill raunveruleiki. En útsýnið maður! Geggjað!

Þegar í búðirnar var komið þaðan sem starta átti, var öllu liðinu sem búið var að safna frá hinum mismunandi gististöðum komið fyrir í bílum. Þeir sem voru að fara heilt maraþon voru keyrðir alla brautina og þeir sem voru að fara hálft maraþon einnig. Þær Þóra og Unnur komu með okkur Unnari í bíl, þar sem í raun má segja að sama brautin sé hlaupin en þeir sem áttu að fara heilt maraþon taka nokkra útúrdúra frá aðalbrautinni. Því sáu þær sína braut og fengu að auki útsýnisbíltúr um lykkjurnar sem þeir fóru sem hlupu heilt maraþon. Þetta er mjög sniðug aðferð við að leggja brautina því þeir sem fara hálft maraþon fá í raun að hlaupa alla markverðustu staðina en hlaupa ekki lykkjurnar sem heilmaraþonhlaupararnir hlaupa. Þannig að ef pör eða félagar vilja hlaupa þetta hlaup saman og annar aðilinn vill hlaup heilt og hinn hálft þá má segja að báðir hlaupararnir fá að upplifa nánast það sama – þar á meðal gilið upp og niður!

Það var tekið fram strax í upphafi ferðar að ekki yrði stoppað vegna myndatöku. Þannig að þótt við myndum sjá áhugaverð myndefni eins og nashyrninga, flóðhesta, fíla og jafnvel ljón þá yrði ekki stoppað. Það yrði nægur tími til þess síðar í ferðinni og nú væri bara verið að skoða brautina sjálfa og því yrði hún keyrð eins hratt og druslan drægi. Og það tók tvo og hálfan tíma – takk fyrir það! Innyflahristingur allan tímann og mjög gaman! Hrikalega gaman! Og þá tók við akstur heim. Einn klukkutíma í viðbót. Og aftur niður gilið. En það var gott að hugsa til þess að sennilega næði maður nú samt að leggja sig aðeins fyrir kvöldmatinn því sennilega yrðum við komin á áfangastað um tveimur tímum fyrir pastaveisluna. En nei. Okkar maður var ákveðinn í því að sýna okkur grænjöxlunum hvernig lífið í Afríku væri. Hann ákvað því að fara í „game drive“ með okkur og fór að leita að ljónum. Jamm, ljónum. Daginn fyrir maraþon. Jú, jú, aðeins öðru vísi. Og af stað héldum við. Fyrst hingað og síðan þangað. Og svo hinu megin og loks annars staðar. Við sáum fullt af alls konar. Meira að segja ljónaspor. En engin ljón. En það var gaman, mjög gaman! En vá hvað maður var orðinn þreyttur þegar við komumst á áfangastað - og fimm mínútur í matinn!? Leggja sig – hvað er það aftur?

Race day.

Vá! Þetta var að byrja. Upp kl. rúmlega 5 (NB. Kl. 3 að íslenskum tíma). Morgunmatur kl. 6 og af stað kl. 7. Brrr, það var ískalt og þoka yfir öllu. Hitastig um 3-4 gráður og við sátum í opnum bílum. Akkúrat! Þess vegna er sagt að keppendur eigi að hafa með sér hlý föt. Það er nefnilega kalt á morgnana og kvöldin í Suður-Afríku á þessum tíma. Og það er engin lygi. Það er kalt. Að sitja í opnum bíl á milli kl. 7-8 að morgni í þoku í 3-4 gráðu hita er kalt. Það er skítkalt! En að hugsa sér, ég myndi vilja endurtaka þetta strax á morgun! Að sjá allt í einu gný eða sebrahest eða jafnvel gíraffa birtast í ljóskeilu bílsins er geggjað! Keyra upp gilið stóra í svartaþoku en sjá allt einu til sólar þegar upp er komið og sjá þokuna leysast upp er ólýsanlegt! Koma upp á hásléttuna og sjá hjarðir af antilópum, sebrahestum og öðrum dýrum merkurinnar og vita að eftir nokkrar mínútur verði maður að hlaupa á meðal þeirra er eitthvað sem er í raun ekki hægt að lýsa!

Á áfangastað var spenna og gleði. Fólk að gera sig klárt, smyrja og plástra og allt það sem fylgir. Flestir voru vel klæddir og fóru ekki úr hlífðarfötum fyrr en um hálftíma fyrir startið. Það var býsna svalt en það jákvæða er að hitinn hækkar nokkuð skarpt uppúr kl. 8 þannig að þetta var orðið bærilegt. En spáið í það, hitinn fór aldrei upp fyrir 19-20 gráður. Þannig að þetta vorið þurfti að fara til Afríku til að komast í maraþonhlaup þar sem hitinn fór ekki langt upp fyrir 20 gráðurnar!

Rétt áður en startað var í heilmaraþonið voru allir kallaðir að startinu. Áríðandi upplýsingar! Já, já, býsna áríðandi. Góðar fréttir og ekki eins góðar fréttir. Góðu fréttirnar voru þær að ljónynja hafði drepið bráð kvöldið áður. Af hverju var það gott. Jú, þá var auðveldara fyrir „Rangerana“ að fylgjast með ljónunum alla nóttina. Því það er það sem þeir gera. Þeir reyna að vera búnir að staðsetja öll ljónin daginn fyrir keppnina þannig að unnt sé að fylgjast með ferðum þeirra um nóttina og vita ca. (já akkúrat – cirka?!) hvar þau muni vera um morguninn á hlaupadegi. Ok, fínt! Vondu fréttirnar? „Tja, sko, hún drap bráðina á hlaupabrautinni“. Já, einmitt! Frábært! Fáum við þá að sjá ljón éta bráðina sína um leið og við hlaupum framhjá? Má taka myndir? „Ja, eiginlega ekki. Sko, við þurftum að breyta hlaupaleiðinni í morgun. Hringurinn niðri á sléttunni var minnkaður um 4 km. Þannig að þið hlaupið ekkert mjög nálægt þeim“ – ahem, er það ekki bara fínt? „En það sem við gerðum í staðinn er að þið maraþonhlaupararnir þurfið aðeins að breyta um leið – í stað þess að hlaupa ykkar leið þá beygið þið eftir ca. 3 km inná leið hálfmaraþonhlauparanna og hlaupið 2 km inná þann legg. Þá hittið þið hann John og hann snýr ykkur við. Þið hlaupið sem leið liggur aftur til baka og inná brautina ykkar. En þetta þýðir að það verður ekkert að marka kílómetramerkingar fyrr en þið komið á kílómetramerkingu við 25. km. Og fyrir ykkur hálfmaraþonhlauparana – ekki láta það rugla ykkur í rýminu þótt þið mætið allt í einu hlaupurum. Þið eigið alls ekki að snúa við og elta þá heldur halda áfram. Þetta eru nefnilega heilmaraþonhlaupararnir“. Jamm og jæja. Þetta eru öðruvísi leiðbeiningar fyrir start en maður hefur áður fengið – svo sannarlega! En ekkert mál, það var búið að vara við að villidýrin gætu haft áhrif. En já, einmitt – eitt í viðbót. „Sko, þar sem við vitum hvar ljónin eru þá er betra að fylgjast með þeim. En til öryggis höfum við staðsett „Rangera“ með styttra millibili en venjulega niðri á sléttunni. Það sést reyndar ekki alltaf á milli þeirra þannig að ef eitthvað óvænt gerist og það birtist dýr og þið sjáið ekki „Ranger“ – alls ekki hlaupa. Standið grafkyrr og horfið á dýrið og kallið á hjálp. Þá verða þeir snöggir að bregðast við og koma ykkur til hjálpar“. Aheemmm? Hóst! Hvað er maðurinn eiginlega að segja? Jæja, hingað er maður kominn og þetta er að byrja og þeir virðast hafa fullt kontról á öllu. Eða er það ekki?

Startið.

Spennan var mikil eins og venjulega rétt fyrir start. En samt öðru vísi. Eftirvæntingin var öðru vísi. Í stað þess að fremstu hlauparar reikspóluðu af stað liðaðist hópurinn í rólegheitum af stað. Það var augljóst að þarna var fólk komið til að njóta þess að vera þarna. Upplifa náttúruna. Upplifa stundina. Við Unnar byrjuðum mjög aftarlega. Fundum það samt fljótt að við þurftum að færa okkur aðeins framar því margir sem voru á undan okkur hlupu mjög hægt. Við höfðum sett okkur tvö markmið fyrir hlaupið. Annað var auðvitað það að geta klárað. Og hitt var að við vildum gjarnan reyna að vera fyrir framan miðju.

Hlaupið.

Fyrsti km var þægilegur. Nokkuð brött brekka með 44 metra droppi. Það var fínt að geta byrjað á léttu skokki þarna niður og við tókum því frekar rólega. Þá tóku við tveir km með samtals rúmlega 120 metra hækkun þannig að þarna gengu flestir. Við lok þriðja km beygðum við inná hálfmaraþonleiðina og fengum 25 metra hækkun til viðbótar. Þegar við fórum að nálgast John fórum við að mæta samhlaupurum okkar aftur. Ég taldi. Við Unnar vorum í 48. og 49. sæti. Það var í góðu lagi. Við vorum á áætlun og rétt fyrir framan miðju af öllum hlaupurunum. Við hlupum aftur til baka inná maraþonbrautina og fengum þá léttan km með 25 metra lækkun. Þá tók við 8 km kafli uppá hæsta punkt í hlaupinu með samtals tæplega 200 metra hækkun. Á þessum kafla vorum við að hlaupa annars vegar á gresjunni og hins vegar meðfram lágu fjalli og upp á það. Þarna vorum við greinilega komnir á sama hraða og margir aðrir því á þessum kafla vorum við ýmist að fara fram úr hlaupurum eða þeir sömu að fara fram úr okkur. Allt fór það eftir því hvar og hvenær hlauparar settu í lága gírinn og gengu á brattann. Á þessari leið sáum við alls kyns kvikindi á gresjunni í mestu makindum að úða í sig grasmeti og virtust þau kæra sig kollótt um þetta uppátæki mannanna að vera að þvælast þarna á tveimur jafnfljótum. Við komumst að því seinna að það er girt fyrir að ljónin komist uppá efri sléttuna og því þekkja þau dýr sem þar eru ekki þá hættu sem af þeim stafar og virtust þau almennt ekki kippa sér upp við það þótt fólk væri nálægt þeim, hvort sem var hlaupandi eða í bílum. Því komumst við oft ansi nærri þeim. Mér fannst samt ágætt að við rákumst ekki nashyrningana sem við skoðuðum á þessu svæði á deginum á undan!

Þegar upp á fjallið var komið stóðst ég ekki mátið að taka fram myndavélina og taka nokkrar myndir. Ég sá þarna niður á sléttuna og sá til fjallsins sem er fyrir ofan búðirnar okkar. Uppá það fjall er hægt að fara með þyrlu og slá golfkúlu niður á flöt sem lítur út eins og Afríka. Þetta þykir golfurum merkileg hola og stæra sig af því að þetta sé flottasta 19. hola sem til er. Hún er víst par 3 fyrir þá sem hafa áhuga á slíkum upplýsingum. Þar sem ég var aðeins á undan hlaupafélaganum upp þá náði ég að smella nokkrum myndum af honum við komuna. Þar sem æfingatímabilið hjá honum gekk brösuglega var hann feginn því að fá nú loksins að hlaupa niður. Og þar sem ég var búinn að fá að hvíla mig gerði ég eins og sönnum félaga sæmir og rak hann áfram án þess að hann fengi nokkra hvíld! Til hvers eru vinir annars?

Að hlaupa niður. Er það ekki bara frekar létt? Kannski til að byrja með. En það má nú öllu ofgera! Þið munið gilið? Ég man amk vel eftir því. Tvisvar. En þetta byrjaði nú samt bara hóflega. Fyrst fjórir km með samtals um 150 metra lækkun. Á þessari leið komum við á drykkjarstöð þar sem býsna stór hópur fólks var að fylgjast með. Þetta voru aðstandendur hlaupara sem voru ferjaðir á þennan stað. Þarna var stuð og stemming og mikið gaman. Við í góðum gír og brostum og spjölluðum. Fengum reyndar þá athugasemd að það væri nú ekki alveg víst að við yrðum svona brosmildir þegar við kæmum þarna næst – eftir að vera búnir að fara niður og upp gilið og framhjá ljónunum! Já, já, alltaf gott að fá hvatningarorð! En áfram, nú tók við 1 km með um 60 metra droppi. Þegar við vorum ca hálfnaðir með þennan km mættum við Unni sem var á leiðinni upp. Hún var skælbrosandi og virtist í góðu standi og næstum búin með gilið. Þegar við kláruðum þennan km var komið að drykkjarstöð fyrir mesta brattann og þar hitti ég enga aðra en ástkæra eiginkonuna. Það kallaði sko á selfies og kossa! Alveg geggjað! Þóra var fínu standi og hélt varla vatni yfir því hvað hefði verið gaman á sumum drykkjarstöðvunum niðri á sléttunni. Hún hefði meira að segja fengið af sér mynd með flóðhesta í baksýn. Maður fær ekki svoleiðis í New York eða París! Eftir einn koss í viðbót var ekkert annað að gera en að skella sér niður á eftir Unnari sem var löngu kominn úr augsýn – enda droppið myndarlegt! Á næstu tveimur km var hvorki meira né minna en rétt tæplega 300 metra lækkun. Þarna voru greinilega margir í vandræðum og fóru mjög hægt niður. Ég hef oftast átt frekar auðvelt með niðurhlaup og fór því framhjá mörgum. Það hafði Unnar greinilega líka gert því ég náði honum ekki aftur fyrr en við vorum komnir langleiðina niður. Þegar við komum niður þá var þar drykkjarstöð með miklu stuði. Margar blökkukonur sem sungu og trölluðu og helst langaði mann bara til að vera þarna áfram og njóta skemmtilegheitanna. En þar sem það var ekki í boði og við vissum að við myndum koma þarna aftur í bakaleiðinni á leiðinni upp héldum við áfram.

Áfram, áfram, inn í ljónalandið. Þarna var skrítið að hlaupa. Við tóku 3-4 km með mjög gljúpum og erfiðum sandi. Þarna komumst við ekki hratt yfir frekar en aðrir. Við Unnar vorum þarna búnir að ná nokkrum hópi fólks og aftur tók við stöðugur framúrakstur fram og til baka. Við framhjá einhverjum og þeir sömu aftur fram úr okkur. Allt fór þetta eftir því hvenær skipt var í lága gírinn og einhver spotti genginn. Já og myndatökur maður! Það þurfti að taka myndir. Á eftir að skoða nánar hvort það glitti einhvers staðar í glyrnur inni í skógarþykkninu. Þarna voru nefnilega einhvers staðar ljón. Ljón, ljón, ljón. Ég hugsaði helling um ljón á þessari leið. Fannst gott þegar ég sá „Rangera“ framundan en fannst hálf skrítið að hlaupa framhjá þeim og sjá þá engan „Ranger“ í nokkurn tíma. Hvað ef? Jú, muna – þetta var víst í 16. sinn sem hlaupið hefur verið haldið og ennþá enginn étinn. Ennþá? Er ekki sagt að einhvern tímann verði allt fyrst? Úff, það var gott að komast út úr skógarþykkninu og sjá aðeins frá sér. En, vá maður hvað þetta var spennandi og skrýtið! Þarna niðri á sléttunni hlupum við fram á hressustu drykkjarstöðina í öllu hlaupinu. Karlar og konur stóðu sitt hvoru megin við brautina og sungu og dönsuðu. Þarna voru sko teknar myndir og vídeó. Þetta vídeó er nú þegar orðið mitt uppáhalds og ég ætla að horfa á það oft í ellinni. Það verða örugglega allir á elliheimilinu búnir að fá ógeð á bæði vídeóinu og mér þegar yfir lýkur!

En, nei sko! Allt í einu var bara 25. km mættur og aftur farið að marka kílómetramerkingar. Nú var farið að styttast í drykkjarstöðina við brekkurótina og við heyrðum sönginn og trallið. Þegar þangað var komið vorum við nokkuð stór hópur sem komum inn á svipuðum tíma. Við Unnar stoppuðum stutt og héldum á brattann. Samferðafélaga okkar síðust 4-5 km sáum við ekki aftur fyrr en í markinu.

Brekkan upp. Hún var brött. Mjög brött. Fyrstu tveir km með um 300 metra hækkun. Þarna náðum við mjög mörgum hálfmaraþonhlaupurum og nokkrum maraþonhlaupurum. Við gengum alla leiðina eins og aðrir. Þarna náðum við einum sem hafði verið með fremstu mönnum eftir um 13 km. Hann hafði greinilega steikt á sér læri og kálfa á niðurleiðinni. Hann varð að bakka upp og fór mjög hægt. Og stundi mikið. Það er sko ekkert grín að lenda í þessu. En áfram héldum við Unnar. Kláruðum síðasta km í gilinu sem er með um 60 metra hækkun og vorum þá aftur komnir á drykkjarstöðina þar sem aðstandendur hlaupara höfðu sína bækistöð. Hann var býsna hissa gaurinn sem sagði að upplitið á okkur yrði annað þegar við myndum hittast næst. Það var það nefnilega hreint ekki. Þarna voru bara 12 km eftir og það erfiðasta búið og ekki hægt annað en að brosa hringinn – og rúmlega það!

Þegar við héldum frá þessari drykkjarstöð fór ég að reikna. Tólf km eftir. Akkúrat. Skyldum við geta hlaupið á undir 5 klst? Það yrði tæpt. Við þyrftum að halda vel á spilunum og passa að halda alltaf áfram. Ég reiknaði út á hvaða hraða við mættum vera með hvern km og lét félagann vita á hverjum km hvort við hefðum tapað sekúndum eða grætt. Til að byrja með vorum við að tapa. Enda fengum við á þessum kafla 3 km með samtals um 85 metra hækkun. Hmm, ekki nógu gott en samt ekki mikið á eftir áætlun. En spáið í það – þarna birtist allt í einu hjörð af sebrahestum sem hlupu um stund við hliðina á okkur. Alveg geggjað! Ég hélt að þeir ætluðu að hlaupa í veg fyrir okkur en þeir beygðu frá á síðustu stundu. Ég gat síðan fylgst með þeim í langan tíma þar sem þeir fjarlægðust í rólegheitunum. Þóra sagði mér eftir hlaupið að á svipuðum slóðum hefði hún ásamt öðrum hlaupara þurft að stoppa um stund þegar stærðarinnar hjörð af gnýjum eða antilópum varð nauðsynlega að hlaupa yfir brautina. Hversu geggjað getur það verið!?

En áfram með hlaupið. Næstu 3 km voru með um 80 metra droppi þannig að nú fórum við að græða sekúndur! Og mér reiknaðist til að þetta gæti tekist. Ég vissi þó af einni brekku til viðbótar og nú var bara spurningin um hver gönguhraðinn yrði þar upp. En ég vissi líka að síðustu 2 og hálfi kílómeterinn voru niður í móti. Fertugasti km var með 20 metra hækkun. Við vorum 7 og hálfa mínútu að ganga og skokka þar upp. En þá var þetta líka komið. Allt niður í móti eftir það og við sáum að við höfðum þetta í hendi okkar. Það sem eftir var þá var droppið 80-90 metrar þannig að við gátum leyft okkur að jogga þetta í rólegheitunum. Þegar í mark var komið áttum við orðið 5 mínútur inni í bankanum þannig að við kláruðum á rétt innan við 4 tímum og 55 mínútum. Aldeilis frábært! Báðum markmiðum náð. Að klára hlaupið og lenda fyrir ofan miðju. Þegar upp var staðið þá enduðum við í 35. og 36. sæti af 128 hlaupurum sem kláruðu sem var aldeilis fínt!

Geggjað að geta sest niður í sólinni og fá dýrindis mat og bjór – já, og að sjálfsögðu rauðvín! Og verðlaunapeningurinn ekkert smá flottur! Heljarinnar fíll! Peningur til að eiga, peningur til geyma, peningur til að hafa um hálsinn í ellinni!

 

-Þessu er eiginlega ekki hægt að lýsa með orðum. Þetta þarf að upplifa.

gá