Áramótahlaupaannáll annus horribilis 2020

Þetta skrýtna ár.

Það er ekki mikið um það að segja í pistli sem á að heita hlaupapistill. Velti því meira að segja fyrir mér að sleppa því að skrifa hann þetta árið. Svona eins og ýmsu sem við höfum þurft að sleppa í ár. En þar sem maður er einn vani varð úr að setja nokkur orð niður á blað, þótt ekki væri nema til að uppfæra tölfræðina. Rétt kíkja við en stoppa ekki lengi-þetta er nú einu sinni mitt eigið boð. Allar sóttvarnir í lagi og skál fyrir því!

Í síðasta pistli skældi ég yfir því hversu lítið ég hefði getað hlaupið á árinu vegna ýmis konar heilsufars vandamála. Endaði reyndar pistilinn á því að segja að síðustu æfingar gæfu fyrirheit um að það versta væri að baki. Þetta var í byrjun ágúst og þá sá ég að það myndi standa tæpt að ég myndi ná að hlaupa 2000 km á árinu. Mér fannst það nú ekki góð tilhugsun að á þessu ári myndi ég mögulega hlaupa minna heldur en árið í fyrra þegar ég fór í gegnum 7 mánaða lyfjameðferð og kláraði samt 2019 km á árinu. En hvað um það, þessi tilhugsun gaf mér amk markmið til að keppa að á þessu annars keppnislausa ári. Mér reiknaðist til á þessum tíma að ég þyrfti að hlaupa rúmlega 200 km á mánuði það sem eftir lifði árs til að ná 2000 km markmiðinu. Í venjulegu árferði væri þetta nú ekki mikið mál því oft hafa verið hlaupnir 300 til 500 km á mánuði. En þetta skrýtna ár.

Í gegnum tíðina hef ég ekki hlaupið mikið úti á vetrum nema þá helst á laugardögum. Skýringin er f. o. f. sú að vegna míns lélega ónæmiskerfis hef ég kosið að hlaupa inni í hitanum á hlaupabrettum. Að auki hefur mín rútína verið sú að hlaupa í hádeginu á virkum dögum. Af þekktum orsökum hefur þetta ekki verið hægt síðustu vikurnar og mér liggur við að segja að ég sé jafnpirraður á þessu og Bjössi sjálfur. En þegar ekkert annað er í boði tekur maður því sem er í boði og sættir sig við það. Það er amk betra að hafa eitthvað í boði en ekkert. Þannig að ég hef látið mig hafa það að fara út í myrkrið eftir vinnu og hlaupa úti eins og venjulegt fólk gerir. Skrýtið ár.

Og þetta hefur gengið vel. Það rættist loks úr líkamlegu ástandi og ég gat aftur farið að hlaupa reglulega. Í stað 7 æfinga í mánuði og km fjölda langt undir 100 fóru æfingarnar í það að vera 16 til 20 á mánuði og fjöldi km komst yfir 200 á mánuði. Eins og við var að búast hafði þetta í alla staði jákvæð áhrif, bæði á vigtina og geðprýðina. Nú er svo komið ég er búinn að ná markmiðinu með því að komast yfir 2000 km á árinu. Þannig að þetta skrýtna ár varð ekki alslæmt. Staðan er meira að segja sú að við ritun þessa pistils eru kílómetrarnir orðnir 2012,6. Þar sem ekkert hefðbundið keppnishlaup verður þetta árið á gamlársdag segir einhverfan í mér að ég eigi ekki að hlaupa fleiri km til viðbótar á árinu en 7,4 og enda árið þannig í 2020 km. Það verður þá auðvelt að rifja upp í ellinni hvað ég hljóp marga kílómetra árin 2019 og 2020!

Keppnishlaupin. Já keppnishlaupin. Þau voru ekki mörg á árinu. Ég tel í raun og veru bara tvö. Það var Snældan sem haldin var í júní. Það var vel heppnaði í alla staði. Þar hljóp ég hálft maraþon ásamt góðum félögum úr Hlaupahópi Stjörnunnar. Þar lét karl faðir minn sig hafa það að hlaupa heilt maraþon. Það var hans 4 á æfinni og öll eftir að hann varð löggilt gamalmenni. En þar sem hann gat ekki hlaupið neitt maraþon í fyrra vegna hjartsláttaróreglu fannst honum sem hann skuldaði eitt maraþon. Markmið hans er nefnilega að hlaupa eitt maraþon á hverju ári frá 67 ára aldri og eins lengi og hann getur. Þar sem hann er 71 árs í ár ætti hann því að vera búinn með 5 maraþon. Því var stefnan sett á haustmaraþonið. Sem auðvitað féll niður eins og margt annað í ár. Skrýtið ár.

En hlaupahaldarar hafa ekki endilega dáið ráðalausir. Pétur maraþonBossari þefaði auðvitað uppi Dublin virtual maraþon og lét vita af því. Það var hlaupið sömu helgina og haustmaraþonið hafði verið sett á dagskrá. Þetta var bráðsniðugt fyrirkomulag. Með því að skrá sig í hlaupið fengu hlauparar sent sérstakt app þar sem fylgst var með hlaupinu. Þegar af stað var farið þurfti að setja appið í gang og hlaupa þar til það sagði að nú væru að baki 42,195 km eða eitt stykki maraþon. Í appinu var hægt að fylgjast með hvar hlauparar voru á hverjum tíma og því auðvelt fyrir þá sem vildu fylgjast með að gera það. Hvort heldur sem var í sýndarheimi eða fara út í brautina og hvetja. Við feðgar fengum til liðs við okkur Hjölla tengdason og lögðum í hann á laugardagsmorgninum. Markmiðið var að klára hlaupið á sem næst 6 klukkutímum. Það gekk svona ljómandi vel eftir og vorum við réttu megin við 6 tímana þegar hlaupinu lauk. Þarna náði kallinn sér í sitt 5. maraþon og ég hafði það af að ljúka einu maraþoni á þessu skrýtna ári.

En hvað svo? Hvernig ætli næsta ár verði? Það veit auðvitað enginn en erum við hlauparar ekki eins og veiðimenn almennt? Sama hversu léleg síðasta vertíð var þá erum menn alltaf bjartsýnir á næstu vertíð. Þá verður allt betra. Jafnvel miklu betra. Ég ætla að trúa því. Framtíðin er alltaf björt. Það að eiga framtíð er eitt og sér frábært. Ómálaður strigi til notkunar.

Þá er það tölfræðin. Ég ætla að bæta 2020 km við uppsafnaða kílómetra síðan ég fór að hlaupa reglulega þann 10 apríl 2008. Það þýðir að frá þeim degi hef ég hlaupið 36.508,3 km. Eins og ég hef nefnt áður er ætlunin að ná að hlaupa sem samsvarar hringinn í kringum hnöttinn um miðbaugslínu sem eru 40.075 km. Ef heilsan leyfir og önnur óáran lætur mann í friði þá ætti þetta að geta tekist á 55 ára afmælisárinu 2022.

Að baki eru nú 43 maraþon í 19 löndum, 11 höfuðborgum og 7 heimsálfum.

Markmið næsta árs eru hófleg. Númer eitt er að geta hlaupið. Vonandi verður hægt að taka þátt í einhverjum alvöru keppnishlaupum með alvöru hlaupurum en ekki í einhverjum sýndarveruleika. Sannarlega yrði það jákvætt ef unnt verður að fara eitthvert út fyrir landsteinana og hlaupa þar maraþon. Ég á reyndar skráningu í Helsinki maraþonið í vor en það verður bara að koma í ljós hvort af því verður eða ekki. Annað er nú ekki planað.

Ég hleyp af því að ég get það ... og þegar ég get.

Gleðilegt nýtt hlaupaár!