Endurhæfing

Endurhæfing er þolinmæðisvinna. Stundum eru aðstæður þannig að það er eins og endurhæfingin ætli aldrei að byrja. Tíminn virðist standa í stað og halda mætti að allt ætli að verða óbreytt um ókomna tíð.

En eins og útleggja má ummæli Benjamíns Franklíns þá er tvennt í heiminum öruggt; tíminn líður og skattar. Þótt ekki sé víst að allir séu á eitt sáttir um þessa tilhögun þá felur hún í sér breytingar og þróun. Ekki endilega fyrirséða en breytingar engu að síður. Eitt tímabil tekur við af öðru. Það fyrnist yfir óþolinmæði liðins tíma. Við tekur nýr tími með nýjum áskorunum. Endurhæfing.

Þann 7. nóvember 2012 hófst mín hlaupaendurhæfing eftir um 8 mánaða stopp. Þann dag var hlaupinn einn km á rúmum 8 mínútum og það skráð samviskusamlega í hlaupadagbókina. Við skráningu á æfingu dagsins, sem voru 16 km á meðalhraðanum 4:37 mín, blöstu við mér eftirfarandi upplýsingar:

Síðasta æfing:    29.01.2014

Fjöldi æfinga:     297

Heildar vegalengd:          4.015,8  km

Heildar tími:        314:33:12

 

Endurhæfingin sem mér fannst aldrei ætla að byrja hófst. Allt í einu er liðið rúmt ár og kílómetrarnir komnir yfir 4000. Í þoku minninganna rámar mig í aðra endurhæfingu. Endurhæfingu sem ætlaði aldrei að byrja. Endurhæfingu sem breytti lífsstíl og jók lífsgæði.

Endurhæfing er að sumu leyti eins og jólin. Barnsleg tilhlökkun eftir að hún hefjist – gleði, ánægja og oft heilmikið álag þegar hún loks byrjar, en hálfgerður feginleiki þegar henni er lokið og hversdagurinn orðinn ráðandi.