Aftur af stað.

Í gær rifjaðist það upp fyrir mér að þá var liðið eitt ár uppá dag síðan ég var lagður inná spítala og fékk þá greiningu að ég væri kominn með gáttatif í hjarta og yrði að hætta að hlaupa. Ég hélt fyrst að það yrði til allrar framtíðar, að minnsta kosti fullyrti þunglyndispúkinn það. Þá hafði ég allar 11 vikur ársins 2012 hlaupið yfir 100 km á viku. Í 12. vikunni snarhætti ég að hlaupa og þar með var löng samfelld hlaupalota rofin. Nú einu ári síðar í 12. viku ársins 2013 rauf ég aftur 100 km múrinn á einni viku. Jibbíííí!

Ég spáði því í síðasta pistli að hlaupaárið 2013 yrði mér gott hlaupaár. Það er auðvitað of snemmt að segja til um það en byrjunin lofar þó góðu. Frá áramótum hef ég smám saman verið að auka við hlaupin og finn að styrkurinn er að koma smátt og smátt. Hingað til hef ég haldið mig við hlaupabrettin en verður hleypt út í vorið um svipað leyti og beljunum. Þá verður fjör!

Ég hef leyfi frá doktornum til að hlaupa allt að maraþoni. Ekki lengra. Maraþon er reyndar ekkert sérlega holl vegalengd en það ætti að sleppa. Að minnsta kosti sagði hann það ekki þjóna tilgangi að rökræða við mig nánar hvar mörkin nákvæmlega liggja.

Planið í sumar er óplanað. Nú verður það bara látið ráðast hvernig ástandið verður hverju sinni. Taktleysið gerir engin boð á undan sér og þegar það gerist er sá dagur ónýtur til hlaupa. Pilluát kemur því í lag en truflar samt. Truflar samt?! Það er náttúrulega ekki í lagi með mann. Fyrir ári hélt ég að ég myndi aldrei hlaupa framar. Hefði sennilega verið til í að skipta á annarri hendinni og getunni til að hlaupa. Núna ári seinna bölva ég því að geta ekki hlaupið aðeins hraðar og aðeins lengra. Er maður þá bara vanþakklátur andskoti eftir allt saman? Kannski, en samt held ég ekki. Er það ekki bara mannlegt að vilja alltaf reyna aðeins meira?

En hvað um það, nú eru einkunnarorðin þekkt stef: einn dag í einu (og þakka fyrir hann).

 

gá

Athugasemdir

[Erna Mjöll (IP-tala skráð) 23.3.2013 kl. 15:12]

Til lukku með 100 km kæri mágur, við erum virkilega stillt af þér. 

[Helga Kristjánsdóttir, 24.3.2013 kl. 01:14]

Sæll! Það er óskemmtilegt að mega ekk gera það sem mann langar til,þegar maður er ungur. Ég er með þetta taktlausa hjarta,en er orðin hundgömul,tek þó þynningu Covar,en ekkert til að stilla hjartað. Ég rakst á grein sem ég klippti út og er úr vísinda tímaritinu Stroke.Þeir komust að því að tengsl eru á milli gáttatifs og minnkaðs heilarúmmáls og minnisskerðingar. Ég ákvað fyrir 4 árum að vera með hér í blogginu,m.a. til að þjálfa heilann.Önnur íslensk rannsókn spáði faraldri þessa sjúkdóms 2011.Vilmundur Guðnason forstöðulæknir hjartaverndar,segir að í stórum hluta tilfella,sé hægt aðendurheimta eðlilegan hjartslátt. Það var tilefni þessarar athugasemdar til þín.Ég er í rannsóknarhópi,sem hringt er reglulega í og spurt út í líðan og hvort hafi fengið blóðtappa.Það er liður í átaki þeirra að finna við þessu,ég veit þeir eiga betri lyf,en þau kalla a meiri vinnu í blóðtöku og mælingum. Svakalega varð þetta langt,fyrirgefðu.

[Ólafur Björn Ólafsson, 24.3.2013 kl. 10:30]

Sæll, flott að þú getir farið að hlaupa aftur og vonandi að þú getir hlaupið þær vegalengdir sem þú vilt.

Með bestu kveðju og ósk um gott hlaup-ár fyrir þig.

[Bibba (IP-tala skráð) 25.3.2013 kl. 21:14]

Hjartanlega til hamingju!